نگاه «مدیریت بحرانی» به آلودگی هوا جواب نمی‌دهد

۱۰ مهر ۱۴۰۰، ۰:۰۰

هرسال وضعیت آلودگی هوا در کشور بحرانی‌تر می‌شود و مسئولین تنها به برگزاری جلسات در روزهای اوج آلودگی هوا بسنده می‌کنند و بیشتر از آن اقدامی نمی‌کنند. در حالی که در گذشته برای حل مساله آلودگی هوا قانون جامع هوای پاک مصوب و ابلاغ شده و این قانون مشخص کرده هر دستگاه برای برون رفت از بحران آلودگی چه مسئولیتی دارد اگر هر دستگاهی این اقدامات را به صورت برنامه‌ریزی شده و تدریجی انجام دهد، طبیعتا موضوع آلودگی هوا بعد از چند سال در کشور حل می‌شود. اما مشاهده می‌کنیم که برای اجرای این قانون هیچ اقدامی صورت نمی‌گیرد و به همین دلیل هم هر سال وضعیت بدتر و بحرانی‌تر می‌شود.

این نتیجه نگاه مدیریت بحرانی به مساله آلودگی هواست. مسئولان در سال‌های اخیر به طریقه مدیریت بحرانی با موضوع آلودگی هوا مواجهه شدند. این به این معناست که صبر می‌کنند تا روزهای اوج آلودگی هوا سر برسد و بعد جلسات اضطراری و کارگروه اضطرار آلودگی هوا تشکیل می‌دهند و تنها راهکاری هم که در آن مقطع زمانی به ذهنشان می‌رسد، تعطیلی است. یا مثلا برای حل موضوع مازوت سوزی، برق را قطع می‌کنند. دیدگاه‌ها و راهکارهای این چنینی برای حل مساله آلودگی هوا پاسخ نمی‌دهد و تنها باید به تدریج به راهکارهایی که در قانون برای حل بحران اشاره شده پایبند بود و برای انجام آن‌ها برنامه ریزی کرد تا میزان آلودگی هوا کم شود و در نتیجه حل شود. اما این اتفاق رخ نمی‌دهد زیرا موضوع آلودگی هوا اساسا در اولویت‌ها نیست و کسانی که باید به وظایف خودشان طبق قانون عمل کنند، مسائل دیگری اولویتشان است. خصوصا اکنون که شرایط اقتصادی هم مطلوب نیست، عموما موضوعات اقتصادی به موضوعات این چنینی اولویت دارند و آخرین توجهات معمولا به بحث محیط زیست و آلودگی هوا می‌رسد. به همین دلیل هم اقداماتی صورت نمی‌گیرد و مسئولان هر سال تنها در روزهای اوج آلودگی هوا جلسه تشکیل می‌دهند و مصاحبه می‌کنند و تا سال بعد هیچ اقدامی برای برون رفت از بحران ترتیب نمی‌دهند.

به اشتراک بگذارید:

برچسب ها:

آلودگی، آلودگی هوا، مدیریت بحران