فروش سینمای ایران از نهم تا پانزدهم تیرماه به بیش از ۳۵ میلیارد و ۷۳۹ میلیون تومان رسید. همچنین در این هفته ۶۸۲ هزار و ۵۵۲ نفر به تماشای فیلم‌های اکران شده نشستند.

برنامه «اکران حقیقت» به دلیل همزمانی با دهه نخست ماه محرم تغییر می‌کند.

آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اسکار از ۴۸۷ هنرمند فعال در عرصه سینما برای پیوستن به این نهاد سینمایی در شاخه‌های مختلف دعوت کرده که نام «بهرام بیضایی» در میان آنها به چشم می‌خورد.

فیلم کوتاه «تاری» به کارگردانی صحرا اسداللهی و تهیه‌کنندگی حسن بیوک‌خان در اولین اکران جهانی خود به جشنواره «چشم زن» راه پیدا کرد.

در جهان امروز تعداد زیادی از فیلم‌های تولیدشده برای تکمیل جاذبه‌­های تصویری خود به سراغ جلوه‌­های خاص بصری با کمک کامپیوتر می‌­روند و شاید به‌زودی سینمای جهان با گسترش هوش مصنوعی از روند واقعی دنیای پیرامون فاصله بگیرد. در سینمای ایران نیز استفاده از ابزارهای فنی به‌جهت تولید نماهایی با کمک Visual Effects به‌شدت باب شده و به‌گونه‌­ای سبب راحتی فیلم‌­سازان از ساخت دکورهای عظیم شده است. در سینمای ملی ایران، فیلم‌های بسیاری در طبیعت ساخته شده که با گذشت چندین دهه هنوز هم طراوت بصری خود را در میزانسنی مناسب حفظ کرده‌­اند. منطقۀ کوهستانی زاگرس، زیباترین نماهای بصری را در خود جای داده و همین موضوع سبب شده تا در برخی از فیلم‌ها چشم‌­انداز روشن‌­تر و واقعی‌­تری از فرهنگ مردمان ببینیم و در برخی دیگر نیز زاگرس تنها یک لوکیشن برای سازندگان بوده و معنای زیستن، فرهنگ و زبان نادیده انگاشته شده است.

«رُزتا» نام یک دختر نوجوان است که در ذات خود یک طبیعت‌گرایی زنانه را پنهان کرده است. او در جامعهٔ به‌شدت سرد و منزوی اروپایی زندگی می‌کند که برای زنده‌ماندن باید از میان رنج‌های بی‌شمار گذر کند تا شاید بتواند روزگار بسیار سخت خودش را مقداری قابل‌تحمل کند. او برای بقا می‌جنگد و در برابرش دیواری از جنس نابرابری‌ها و ناعدالتی‌های اجتماعی قرار گرفته که درد آن در یک اثر سینمایی هم می‌تواند تا مغز استخوان تماشاگر رسوخ کند. جامعه در حال حذف اوست و حالا باید وجود خودش را هرطور که شده ثابت کند.

خانه سینما از تعلیق عضویت و قطع هرگونه همکاری صنفی و حرفه‌ای صنوف سینمایی با «محمدحسن شانه‌ساززاده»، نایب رئیس هیات مدیره شبکه نمایش خانگی نماوا به دلیل اظهارات توهین‌آمیز او خبر داد.

یکی از قدیمی‌ترین نقاطی که سینمای ملی ایران به جهت ساخت انواع مستند و روایت‌هایی گوناگون تصویری به سراغ آن رفت، کوهستان زاگرس و اقوامی بود که همواره نوع برخوردشان با طبیعت، نوع کشمکشی که با مرزها داشته‌اند و طرز نگاه‌شان به زندگی منحصربه‌فرد بوده. هنوز هم می‌توان در میان دره‌ها و قله‌های سر به فلک کشیده قصه‌هایی را یافت که در چیستی اکولوژیک سینما، گونه‌ای آندمیک محسوب می‌شوند. این همان جادوی زاگرس است که از دیرباز بسیاری از هنرمندان خلاق خارجی و ایرانی را به سمت خود فراخوانده تا بخشی از اشک‌ها و لبخندهایش را روایت کنند.