عزاداری یا سوگواری که در یادبود فرد درگذشته یا برای صبر بر مصیبت وارد شده برگزار می‌شود، در همۀ اقوام و ملل ریشه‌های مشترکی دارد؛ اما بسته به جغرافیا، اقلیم و باتوجه‌به فرهنگ‌های مختلف در هر منطقه، با ویژگی‌های خاص هم همراه است. آیین‌های عزاداری برای ایام محرم و خاندان «سیدالشهدا (ع)» هم، گرچه مضمون یکسانی دارند، اما روستاها و شهرهای مختلف ایران هریک این عزا را به رسم خاصی برگزار می‌کنند که همین تفاوت‌ها موجب ثبت ملی برخی آیین‌ها هم شده است. هرچند برخی از این آیین‌ها با وجود ثبت ملی، آن‌طور که باید شناخته شده نیستند.

اسفند سال ۱۴۰۱ بود که کمیسیون ماده ۵ موضوع قانون شورای‌عالی شهرسازی و معماری استان قم مصوبه‌ای را اعلام کرد که در آن با انکار کامل محدودهٔ ۳۱۵ هکتاری بافت تاریخی، آن را به ۴۰۰ قطعهٔ پراکنده با حریم قرار دادن یک پلاک مجاور آنها تقلیل داد؛ درحالی‌‌که «مفهوم بافت تاریخی» در چارچوب محلات، گذرها و ساکنان‌ بومی‌شان در یک همبستگی کالبدی و اجتماعی، همواره در منشورهای ملی و بین‌المللی مورد تأکید بوده است. اردیبهشت امسال هم مدیرکل حفظ و احیا بناها، محوطه‌ها و بافت‌های تاریخی در اظهارنظری که «مهر‌» آن را منتشر کرد، در این باره تأکید کرد «محدودهٔ بافت تاریخی شهر قم در سال‌های گذشته توسط معاونت میراث‌فرهنگی تعیین و ابلاغ شده است.» همچنین آن‌طور که «فاطمه داوری» اعلام کرد دربارهٔ مصوبهٔ کمیسیون ماده ۵ قم معاونت میراث‌فرهنگی مخالفت جدی خود را اعلام کرده و اقدامات لازم برای هماهنگی و پیگیری از طریق شورای‌عالی معماری و شهرسازی و لغو مصوبه در حال انجام است.