جستجو
بایگانی
همراهی
ارتباط با ما
دربارهٔ ما
شناسنامه
خانه
محیط زیست
حیاتوحش
محیط زیست انسانی
زیستبوم
تغییراقلیم
منابع طبیعی
جامعه
فرهنگ
میراث
شهر
روستا
نهادهای مدنی
مسئولیت اجتماعی
اقتصاد
انرژی
فناوری
گردشگری
کشاورزی
اقتصاد محیط زیست
معیشت پایدار
بیشتر
سبک زندگی
جهان پژوهش
یادداشت
هشتگ
تازهها
باشگاه نویسندگان
جستجو
بایگانی
همراهی
ارتباط با ما
دربارهٔ ما
شناسنامه
رسانۀ توسعۀ پایدار ایران
محیط زیست
حیاتوحش
محیط زیست انسانی
زیستبوم
تغییراقلیم
منابع طبیعی
جامعه
فرهنگ
میراث
شهر
روستا
نهادهای مدنی
مسئولیت اجتماعی
اقتصاد
انرژی
فناوری
گردشگری
کشاورزی
اقتصاد محیط زیست
معیشت پایدار
بیشتر
بیشتر
سبک زندگی
جهان پژوهش
یادداشت
هشتگ
تازهها
باشگاه نویسندگان
کبریا حسینزاده
کبریا حسینزاده
۲۷ اسفند ۱۴۰۲
واکنش مردم به یک آیین کهنه
چادرهای گل گلی با روهای گرفته، کاسه مسی و قاشق به دست؛ خاطرات بسیاری را برای رهگذران زنده میکرد، زنی یاد روز عقدش افتاد، سن و سالدارترها یاد دوران خوش جوانیشان میکردند و قاشقزنی را میشناختند، کاسبها ظرفمان را پر میکردند و برخی از جوانترها هم میپرسیدند «خب که چه؟» ما آیین قدیمی قاشقزنی را به جا میآوردیم. آیینی که به نیت شفای بیماران، بخت گشایی، گرفتن حاجت و جدال درونی انسانها برای انسانیت است و چهارشنبه آخر سال انجام میشده است؛ زمانی که کوچهها با صدای قاشق و کاسه پر میشد نه انفجار نارنجکهای دست ساز و آتش بازیهای هولناک و گوش کر کن.