عدالت آموزشی در دسترس نیست. همۀ دولت‌ها و وزرای آموزش و پرورش که روی کار آمدند، با هر برنامه‌ای که داشتند، برنامه‌ها و رویکردهای آنان منجر به تحقق عدالت در حوزۀ آموزش نشده است. از همین روست که در این زنجیره همه ناراضی هستند؛ معلم، دانش‌آموز، اولیاء مدرسه و همۀ دست‌اندرکاران حوزۀ آموزش. عدالت آموزشی تنها به معنی برخورداری از یک سیستم یکسان و برابر نیست، بلکه رشد علمی، فکری و آموزشی هر دانش‌آموز براساس استعدادها، منطقۀ جغرافیایی و علایق او است. همچنین معلمان نیز نیازمند کاهش دغدغه‌های فکری و مالی برای توسعه و رشد معلومات آموزشی خود بر مبنای علوم روز دنیا هستند. بااین‌حال تا وقتی که مدارس بی‌کیفیت وجود دارند، تا وقتی که معلم ناراضی است و تا وقتی که حتی یک میز و نیمکت پایه شکسته در مدارس وجود دارد، نمی‌توان از عدالت آموزشی، برآورده‌شدن مطالبات صنفی و حتی اید‌ه‌آل‌های آموزشی سخن گفت. در این شرایط آموزش خوب و باکیفیت و تحصیل در مراکز آموزشی معتبر و حتی دست‌یابی به مدارج علمی و شغلی بهتر، نصیب کسانی می‌شود که جزو اقشار پردرآمد و برخوردار جامعه هستند. دربارۀ مباحث مربوط به عدالت آموزشی، مطالبات حوزۀ آموزش و پرورش و اینکه چقدر راه برای تحقق اهداف و برنامه‌های از قبل در نظر گرفته شده در پیش داریم و در مجموع چالش‌های این بخش، اعضای کانون صنفی معلمان ابراز نگرانی کردند.