درحالی‌که به‌دلیل برخی طرح‌های مخرب شهرداری‌ها در سال‌های اخیر از میزان فضاهای سبز شهری در کشور به شدت کاسته شده است، هنوز هم به‌نظر می‌رسد برخی مدیران شهری و پیمانکاران علاقه‌ای به تغییر نگرش خود ندارند و دست به اجرای طرح‌هایی می‌زنند که با تخریب فضای سبز شهری همراه است. صدور مجوز ساخت‌و‌ساز در اندک باغ‌های باقی مانده شهر تهران یا برج‌سازی در جوار باغ گیاه‌شناسی ملی، قطع درختان مجموعهٔ تاریخی سعدآباد و... از مواردی هستند که کنشگران محیط زیست را نگران کرده است؛ آنهم در سالی که کشور با خشکسالی و آلودگی هوا دست‌وپنجه نرم می‌کند. تکرار این دست اتفاقات در تهران و سایر شهر‌های کشور باعث شد تا ۲۰۰ تشکل مستقل زیرمجموعهٔ «شبکهٔ سازمان‌های مردم‌نهاد و اجتماع‌محور محیط زیست و منابع طبیعی کشور» در نامه‌ای به مسئولان کشور، ضمن اعلام نگرانی از آثار سوء این اقدامات، خواستار جلوگیری از تبدیل فضاهای سبز عمومی به بناها و متصرفات خصوصی شوند. یکی از فعالان محیط زیست امضاکنندهٔ این نامه می‌گوید که هدف نهایی بخشی از همین طرح‌ها که به تخریب اندک فضای سبز باقی‌مانده در شهرها منجر می‌شود، «زمین‌خواری به نفع یک گروه خاص» است.

«استان مازندران در آستانهٔ یک تحول بزرگ هم در حوزهٔ اقتصادی و هم در حوزهٔ اقتصاد گردشگری قرار گرفت، با اجرای طرح می‌توان منطقه را از حالت بالقوهٔ کنونی به قطب بالفعل اقتصادی گردشگری شمال کشور تبدیل کرد.» این نقل قولی از «مسعود یعقوبی»، شهردار چالوس است. طرحی که از آن سخن گفته همان طرح پارک جنگلی در عرصهٔ شش هزار هکتار از جنگل‌های منطقهٔ «ورگاویج»، «خانیکان» و «پلهم کوتی» است. طرحی که به گفتهٔ مسئولان،‌ در حد آلاچیق است و قرار نیست سازهٔ سنگینی در منطقه احداث شود. پرسش این است که چنین طرحی می‌تواند در استانی که بیشترین گردشگر کشور را دارد، تحول بزرگی ایجاد کند یا بازهم واگذاری انجام می‌‌شود و بعد سرمایه‌گذار کتابچه‌ٔ طرح را کنار گذاشته و بنا به صلاحدید خود عمل می‌کند؟