هنوز چهلم کارگر قبلی نرسیده که خبری تازه خانواده‌ای دیگر از کارگران معدن زغال‌سنگ را سیاه‌پوش کرد. «سجاد زعیم‌باشی»، هفتم تیر یک روز قبل از انتخابات چهاردهم ریاست‌جمهوری در سکوت خبری زیر زغال‌ ماند تا به لیست کارگران فوت‌شدۀ معادن زغال‌سنگ کرمان در سال ۱۴۰۳ اضافه شود. پیش از این «عبدالله اسماعیلی»، «حسن صیاد» و «علی فروغی» بر اثر حادثه در معدن جان خود را ازدست داده بودند. ۴ حادثه در کمتر از ۲ ماه، زنگ خطر جدی برای امنیت جانی معادن‌ زغال‌سنگ است. معادنی که ایمنی همواره پاشنۀ آشیل آن‌هاست و گویی کارگران به‌جای کار در این معادن، مشغول مرگ‌اند. «سروش گدازگری» مسئول نظارت بازرسی و ایمنی سازمان نظام مهندسی معدن ایران به «پیام ما» می‌گوید: حوادث معادن زغال‌سنگ به نسبت میزان تولید آن در کشور زیاد است و ایمنی معادن متولی و آیین‌نامۀ مشخصی ندارد.

پانزده روز از ریزش سنگ‎های پانصد تنی بر روی چهار کارگر معدن شازند اراک می‌گذرد و هنوز خبری از پیکر دو کارگر مفقودشده نیست. پیکر «محمد بوالحسنی» و «نصرالله یارمحمدی» روز حادثه از زیر آوار بیرون کشیده شد، اما «مجتبی نجفی» و «آیت‌‏الله رضایی» همچنان زیر سنگ‌های معدن هستند. خانواده‌های این کارگران در گفت‌وگو با «پیام ما»، از روند جست‌وجو گلایه دارند و تقاضا می‌کنند تا پیداشدن پیکر کارگران، جست‌وجو متوقف نشود.

شش کارگر در معدن زغال‌سنگ «طزره» دامغان زیر خروارها زغال جان‌باختند. معدنی که اردیبهشت ۱۴۰۰ و آبان ۱۳۹۷ هم دو حادثهٔ دیگر را از سر گذرانده بود، حالا دوباره حادثه‌ساز شده است. به گفتهٔ یکی از کارگران معدن، گاز متان داخل تونل باقیمانده و جرقهٔ ناشی از فعالیت پیکور باعث انفجار شده است. با این حال وزیر کار این حادثه‌ را «غیرمترقبه» می‌داند. اگرچه معدن طزره از سوی دادگستری سمنان تعطیل شد، اما تکرار حوادث در معادن نشان می‌دهد که چنین تصمیم‌هایی نتوانسته منجر به بهبود کیفیت ایمنی معادن شود. دست‌کم بعد از اردیبهشت‌ماه سال ۹۶ که ۴۳ معدنچی بر اثر حادثه در معدن زغال‌سنگ «یورت» استان گلستان جان باختند، انتظار می‌رفت «ایمنی» در معادن فراموش نشود؛ اما فراموش شد.