جمعی از فعالین حوزه شهری و کودکان در نامه‌ای از معاون وزیر راه خواستند که برای تحقق «سند الزامات و ضوابط عام شهر دوستدار کودک» دست به کار شود. آن‍ها در این نامه از شورای عالی شهرسازی و معماری ایران خواستند حالا که دو سال از تصویب و ابلاغ این سند می‌گذرد به وظایفشان عمل کنند. این فعالان از معاون شهرسازی و معماری وزارت راه و شورای عالی شهرسازی و معماری ایران خواستند که عملکرد خود را از زمان تصویب و ابلاغ سند عام شهر دوستدار کودک تا کنون در گزارشی تفصیلی شفاف کند. کنشگران حوزه شهری امیدوارند بتوانند مدیریت شهری شهرها را تکانی دهند به این امید که شهر، برای همه به ویژه کودکان فضایی امیدبخش باشد.

مدرسه خوب برای هر کسی تعریفی دارد. برای بسیاری از پدران و مادران دانش آموزان مدارس کلانشهرها مدرسه خوب یعنی معلمان باکیفیت، فضای آموزشی، امکانات مناسب، کلاس فوق برنامه و… اما در شهرهایی از این سرزمین مدرسه خوب یعنی مدرسه ای که با شروع سال تحصیلی صندلی معلمانش خالی نباشد. فقط همین. هر سال صندلی معلمان بسیاری از مدارس مناطق کم‌برخوردار خالی می‌ماند. آنهایی هم که گذرشان به این مناطق می‌افتد کمتر پیش می‌آید که تا پایان دوره خدمت در آن منطقه بمانند. چرا؟ مگر کار در این مناطق‌ چگونه است که معلم‌های کمی پیدا می‌شوند که عمرشان را در این مسیر صرف کنند؟ قانون جذب نیروی انسانی بومی‌ هم نتوانسته نیازهای این مناطق را برطرف کند. هنوز‌ راه‌هایی برای حضور معلم‌هایی از استان‌های دیگر‌ در مناطق کم‌برخوردار وجود دارد که بیایند و یکی دو سالی بمانند و بعد انتقالی بگیرند و به شهر‌های دیگری بروند و جایشان خالی بماند. با وجود انگیزه قانون گذار برای جذب نیروهای بومی اما همین قوانین موجود هم پر از حفره‌هایی است که موجب شده معلم ها صندلی‌هایشان را ترک کنند. این گزارش دشواری‌های جذب و نگهداشت معلمان در استان‌های کم برخوردار را روایت می‌کند.