سایت خبری پیام ما آنلاین | پروفسور بمبویانی، استاد کرمانی کاراته و صاحب آکادمی سبک شوتوکان در آمریکا: انسان تا آخر عمر باید شاگرد باشد

پروفسور بمبویانی، استاد کرمانی کاراته و صاحب آکادمی سبک شوتوکان در آمریکا: انسان تا آخر عمر باید شاگرد باشد





۲۰ بهمن ۱۳۹۴، ۲۱:۱۴

پروفسور بمبویانی، استاد کرمانی کاراته و صاحب آکادمی سبک شوتوکان در آمریکا:
انسان تا آخر عمر باید شاگرد باشد

محمود بمبویانی،نامی شناخته شده در ورزش کاراته و سبک شوتوکان جهان است و بی گمان اگر بخواهیم یکی از اساتید وهنرمندان ایرانی و بنام این رشته را در سطح بین المللی نام ببریم ،کسی بهتر از استاد بمبویانی به یاد نمی آید.مردی از استان کرمان با چهره ای بشاش و خونگرم که هنوز اصالت و عقبه جنوبی بودن خود را فراموش نکرده و با اینکه به بالاترین مدارج ورزشی دست یافته،هنوز افتاده و خاکی است و به راحتی میتوان با او صمیمی شد و راحت برخورد کرد که همین اخلاق و منش او،نشان از دست یافتنش به بالاترین ارزشهای انسانی است.وقتی قرار شد با او هم کلام شویم به ذهنم نمیگنجید که با چنین استاد پهلوانی روبرو شوم اما ،شدم و چه گرم و مهربان با ما برخورد کرد.محل قرار ما باشگاه ورزشی مرحوم استاد هاشم وزیری؛ بنیانگذار ورزش کاراته در استان کرمان بود که اکنون توسط فرزندش فرهاد وزیری اداره میشود.وقتی استاد آمد ابتدا به میان هنرجویان نونهال و نوجوان کاراته رفت چرا که معتقد بود نباید این کودکان را به حال خود رها کرد و با آنها چند دقیقه ای تمرین و صحبت کرد و از خصائص قهرمانی و اصول صحیح زندگی و منش پهلوانی گفت و پس از عکس انداختن با آنها ،وقتش را به ما داد وما هم رشته کلام را به او سپردیم تا خودش از همه حرفهای گفتنی اش برایمان بگوید و استاد هم ،چنین گفت:
در12 تیرماه 1329 و در بروات بم به دنیا آمدم.دوران تحصیل را در بروات و بم گذراندم و سپس برای طی کردن خدمت سربازی به حاجی آباد بندرعباس رفتم و همانجا بود که فعالیت های اجتماعی و ورزشی ام را شروع کردم.در ابتدا همه نوع ورزشی از جمله کشتی،بوکس و دوومیدانی انجام میدادم ولی زمانی که در یکی از دانشگاههای آمریکا برای ادامه تحصیل پذیرفته شدم تصمیم گرفتم ضمن فراگیری زبان انگلیسی ،از بین رشته های ورزشی یکی را انتخاب کنم و من از بین رشته های رزمی تکواندو،جودو و هاپکیدو و غیره ،ورزش کاراته و بخصوص سبک شوتوکان رابرگزیدم.
روزهای سختی را میگذراندم،بعلت گرمای زیاد هوا، مجبور بودم از صبح زود و ساعت 6 تمریناتم را در زمین تنیس دانشگاه شروع کنم و پس از صبحانه وحضور در کلاسهای درس دانشگاه، بعد از نهار هم باز تمریناتم سخت ورزشی و کلاسهای درس و زبان انگلیسی. بارها میشد که شب ها از فرط خستگی توان شام خوردن هم نداشتم اما ناامید نشدم وتمریناتم را زیر نظر اساتید عالی رتبه ژاپنی که در ایالات متحده حضور داشتند، ادامه دادم تا اینکه در سال 1986 موفق به کسب بالاترین مدرک شوتوکان در آمریکا شدم.
من یکی از غیر ژاپنی های مقیم آمریکا بودم که چند آکادمی تخصصی کاراته در ایالتهای مختف افتتاح کردم و همزمان نیز باشگاههای زیادی و همینطور انستیتو International Traditional Karate Association راه اندازی وبه عنوان استاد در دانشگاههای معتبر از جمله شیکاگو به تدریس و ترویج کاراته پرداختم و در سال 1994 میلادی و پس از آن فعالیت های ورزشی خودم را در کشورهای آمریکایی و اروپائی گسترش دادم.
بمبویانی درمورد روحیات و معنویات ورزش از جمله کاراته معتقد است؛ انسان تا زمانی که زنده است باید شاگرد باشد و هیچ گاه فارغ التحصیل نمیشود و جمله زیبای پیامبر اسلام که فرمودند :زگهواره تا گور دانش بجوی در این ورزش کاملا مصداق میکند،من خودم به چهار زبان زنده دنیا و فرهنگ چندین کشورتقریبا مسلط هستم و به شاگردانم نیز همواره سفارش می کنم تا در هیچ زمانی از آموزش و پرورش روح و جسم دست بر ندارند، بزرگترین و بالاترین هدف من ،کسب مدال توسط شاگردانم نیست بلکه میزان موفقیت آنها از نظر سلامت جسم و سلامت روح برایم باارزش تر است و این خواسته برآورده نمیشود الا به تمرین و ورزش مستمر و صحیح،تغذیه خوب و کامل و پرهیز از خوردن نمک، قند، آرد و چربی زیاد، خواب و استراحت کافی و به موقع و مهمتر از همه سلامت فکر و روان که کمتر به آن پرداخته میشود. اگر ورزشکار از نظر فکری آزاد نباشد ،برایش مشکل ساز است .آزادی فکر این است که درست و غلط بودن را تشخیص دهد. متاسفانه فکر اکثر ما انسانها یا در آینده است یا در حسرت و غم گذشته که هیچ یک صحیح نیست.ما فقط از 8درصد فکر و اندیشه مان برداشت مثبت داریم و این درست نیست.با اندیشه و فکر مثبت، زندگی ما بهتر میشود، حوصله و تمرکز ما بالاترو نتیجه آن از بین رفتن بد فکری و ایجاد زندگی سالم برای خود و محیط اطراف و زیبا تر شدن دید ما به زندگی را منجر میشود.
وی ضمن تشکر و قدردانی از مردم ایران بخصوص شهرهای شیراز و کرمان و بم در استقبال از خود میگوید: من به ایران و وطنم حس خاصی دارم و خودم را قسمتی از ایران و بم میدانم و در هر سفری که به ایران دارم لطف مردم و ورزشکاران بیش از پیش شامل من میشود.بعد از حادثه زلزله بم در سال 2003 میلادی که متاسفانه من بسیاری از دوستان و همشهریانم ازجمله همسر و دخترم را که ان زمان در سفر به ایران در بم حضور داشتند، از دست دادم و بعد از آن بیشتر از گذشته به کرمان و بم سر میزنم.بم از بابت آن زلزله خیلی زجر کشید و امروز خوشحالم که میبینم نه تنها بم بلکه کل ایران از همه لحاظ پیشرفت خوبی داشته و مطمئنم که تاریخ آینده ایران، روشن خواهد بود.
وی در مقایسه‌ی با ژاپن که مهد کاراته است با سایر کشورها می گوید: اگر در حین مسابقه باشد ،شاید کشوری یا ورزشکاری در مقابل ژاپن برنده باشد اما ژاپن خاستگاه کاراته است و قابل احترام.من شخصه به تمام اساتید ژاپنی ارادت خاص دارم چرا که اگر آنها نبودند شاید ورزشی به نام کاراته اصلا وجود نداشت.مقایسه کاراته ژاپن با سایر کشورها، همانند مقایسه‌ی کشتی گرفتن یک پسر 25 ساله با پدر 50 ساله اش است که شاید پسر جوان به واسطه سن و سال و نیروی جوانی ،کشتی را ببرد اما تجربه و بزرگی پدر بیشتر، قابل احترام است.
محمود بمبوریان که فرزندانش بخصوص دختر وی نیز در کاراته مدال آور هستند، درباره وضعیت کاراته ایران و استان خوش بین است و اعتقاد دارد؛ اساتید زیادی در ایران وجود دارند و کاراته ایران در سطح بسیار بالایی است ضمن اینکه کاتای کرمان نیز وضعیت بسیار خوبی دارد مخصوصا با وجود اساتید برجسته ای مانند رشیدی، رحمانی، یعقوبی، اثنی عشری و وزیری و سایرین، کرمان می تواند بهتر از این باشد .من به همه آنها احترام می گذارم چرا که آنها برای ورزشکاران و آینده آنها تلاش می کنند ،تنها پیشنهادی که به این عزیزان دارم این است که علاوه بر پرورش جسم وآموزش فنون و هنر کاراته، برای آینده فکری و داشتن ایده ها و افکار موفق آنها نیز تلاش کنند. مسابقه دادن و رقابت خوب است اما در کنار مدال گرفتن باید آزمایش مهارت و اخلاق و انسانیت نیز پس بدهند. همه را دوست دارم و برایشان آرزوی موفقیت و سلامتی می کنم.

به اشتراک بگذارید:

برچسب ها:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *