روزگار شیرین ارتباطات امیدی در دل محروم‌ترین افراد جامعه ایجاد کرد از جنس توسعه. این محروم‌ترین‌ها، یعنی زنان روستا، نه این که ناتوان باشند بلکه به دلیل فقر دسترسی، امکان برخورداری از منابع مختلف را نداشتند. این منابع شامل منابع مالی، منابع اطلاعاتی، بازار، مد و سلیقه مردم و سایر مواردی از این دست بود که ناچار، فقر مالی را به همراه می‌‌‌آورد. گوشی هوشمند و سپس اتصال به اینترنت بخشی از این محرومیت دسترسی را از بین برد و نه تنها توانست منجر به توسعه فردی شد بلکه کسب و کار زنان روستاها را هم رونق بخشید. آنها توانستند با یک صفحه ساده و عکس‌های معمولی و غیرحرفه‌ای از محصولات خود مشتریانی در تمامی‌‌ کشور داشته باشند. به دنبال بهبود بسته‌بندی‌ها و طراحی لوگوهای ابتدایی ولی جذاب، حفظ نکات محیط زیستی در بسته‌بندی‌ها و ترویج استفاده از محصول سالم، این بازار گسترش پیدا کرد. تا جایی که در روستاهای مرزی در دورتادور این کهن دیار، افرادی برای رساندن سفارش‌های روستایی به آن سوی مرزها واسطه شدند. جایی که برای زنان کارآفرین روستایی محل دسترسی به درآمد بیشتر ‌شد.
امید توسعه یافت و کیفیت زندگی بهبود پیدا کرد تا ناگهان صاعقه فرود آمد. آبان 98 شوک بزرگی به درآمد این گروه و اعتماد مشتریان فرامرزی وارد آورد. این شوک باعث شد تا بخشی از این زنان کسب و کارهای خود را به گروه‌های واتساپی منتقل کنند که به نظرشان پناهگاه امن‌تری بود. طبق آمار شورای عالی فضای مجازی، امروزه تعداد واحدهای صنفی مجازی در اینستاگرام از واحدهای صنفی فیزیکی هم بیشتر است! البته عجیب نیست. به گفته «تکراسا» ( رسانه تکنولوژی و استارتاپی ایران) امروز بیش از 9 میلیون نفر از اینستاگرام کسب درآمد دارند، که اگر آمار کسب و کارهای عمدتا روستایی واتساپی را هم به این آمار اضافه کنیم حدود 11 میلیون‌ نفر روی همین دو رسانه مجازی امرار معاش می‌‌‌کنند که برای زنان روستایی، تنها محل درآمد به معنای واقعی «امرار معاش» است. پرواضح است که بستن اینستاگرام و واتساپ جلوی پیام‌رسانی و ارسال عکس و فیلم و… را نگرفته و نخواهد گرفت ولی حتما باعث فقر و از دست دادن تنها محل درآمد میلیون‌ها زن روستایی می‌شود.