در حال حاضر و با شرایطی که در دشت سیستان با آن مواجه هستیم، نه فقط شهرها در منطقه سیستان مانند هیرمند، نیمروز و زابل با مسئله آب دست به گریباند، بلکه به واسطه خط انتقال آبی که از چاه نیمه‌ها برای تامین آب شرب در مرکز استان سیستان و بلوچستان ایجاد شده است، شهر زاهدان هم با چالش جدی در تامین آب آن هم در کوتاه مدت مواجه است. همان طور که تا به الان هم این مشکل وجود داشته است. از این جهت دولت ناگزیر است که راه کارهای کوتاه‌مدت را در کنار راه‌کارهای بلند مدت به سرانجام برساند. اما مسئله‌ای که مشخصا در رابطه با موضوع آب ژرف وجود دارد مسئله بودجه آن نیست بلکه از جنبه امکان‌پذیری بهره‌برداری از چاه است. با هر هزینه و به هر طریق ممکن چاه‌ها را حفاری و به منابع آبی ژرف دسترسی پیدا می‌کنند، اما آنچه وجود دارد این است که آیا چاه ژرف شماره یک و شماره دو که پیش از این عملیات اجرایی آن به اتمام رسیده بود اکنون در مرحله بهره‌برداری قرار دارند؟ پاسخ این سوال روشن می‌کند که آیا می‌توان چشم امیدی به این طرح آبرسانی و حفاری چاه‌های دیگر داشت یا خیر؟
براساس شواهد عملیات اجرای حفاری به کمک شرکت‌های حفاری که معمولا چاه‌های نفت را حفاری می‌کنند در حال انجام است اما مشکل از پس از این مرحله شروع می‌شود: یعنی استخراج آب از عمق بالای 1500 متر تا 3000 متر است که نیازمند تکنولوژی‌ها و ادوات و تجهیزات خاصی است. شواهد پس از اتمام عملیات حفاری چاه ژرف یک و دو، امکان بهره‌برداری به دلیل نبود این الکتروپمپ‌ها مهیا نیست. این الکترومپ‌ها تولید داخل ندارند و ادواتی بسیار گران هستند. سوال مهم که دولت باید به آن پاسخ دهد این است که 3 حلقه چاه حفاری شده آیا وارد مدار چرخه تامین آب سیستان شدند؟ و اگر شدند چه حجمی از آب شرب مورد نیاز این منطقه را تامین می‌کنند. شواهد می‌گوید که هیچ یک وارد مدار نشده‌اند مگر آنکه دولت دلایل یا شواهد دیگری داشته باشد.