«گمونم زمین بازی کتابخونه بهار رو پس گرفتیم» و این خبری بود که «شرمین نادری»، فعال حوزه کتاب بعد از ماجراهای تصرف زمین بازی «کتابخانه بهار»، در صفحه «ایکس» (توییتر سابق) خود منتشر کرده است. خبری که می‌تواند روستای «رمین» را میان اخبار بد چابهار، بهارتر کند و امیدبخش کودکان این روستا باشد.

تاکنون به موزه اسباب‌بازی قدم گذاشته‌اید؟ موزه‌ای که هم برایتان خاطره‌انگیز باشد، هم کودکان‌تان را سر شوق بیاورد و هم مسیر خلق اسباب‌بازی‌ها را روایت کند؟ از این به بعد می‌توانید از چنین موزه‌ای در تهران بازدید کنید.

هجدهم آوریل، مقارن با سی‌ام فروردین امسال، مصادف است با روز جهانی محوطه‌ها و بناهای تاریخی. «ایکوموس»، شورای بین‌المللی بناها و محوطه‌ها، هر ساله با انتخاب یک شعار، برنامه‌های خود را اعلام می‌کند و توصیه‌هایی را به اعضای خود ارائه می‌دهد. یکی از برنامه‌های امسال توجه به تاثیر تغییر اقلیم بر وضعیت بناهای تاریخی است.

سال 84 بود که مردی از اهالی روستای «رمین» شهرستان چابهار به سرش زد که یک کتابخانه راه بیاندازد. «عبدالحکیم بهار» که خودش از کودکی و نوجوانی به کتابخوانی علاقه‌مند بوده به‌دلیل چالش‌های دسترسی به کتاب برای کودکان روزی تصمیم گرفت که چند صد جلد از کتاب‌هایش را برای کودکان کنار بگذارد. یکی از اتاق‌های خانه‌اش هم شد کتابخانه‌ای با نام «بهار». چند سال بعد کتابخانه از اتاق خانه‌اش کوچ کرد به کانکسی در زمینی که دهیاری در اختیارشان گذاشته بود؛ تا سال ۱۴۰۰که با کمک دهیاری و مردم ساختمانی برای کتابخانه ساخته شد. عبدالحکیم و دوستان و همکارانش حالا رویاهای بزرگتر در سر دارند. بچه‌ها را به فعالیت محیط زیستی و رسانه‌ای تشویق می‌کنند و تصمیم گرفته بودند که سراغ ایجاد بازی و سرگرمی برای بچه‌های روستا بروند که دردسرهایشان شروع شد. زمینی که مراحل آماده‌سازی و نقشه‌برداری را طی کرده بود اما پیش از طی مراحل قانونی واگذاری، از سوی برخی افرادی تصرف شده است.

«سه روز» سهم اراکی‌ها از هوای پاک در سال ۱۴۰۲ بود. باقی روزها ساکنان این شهر هوایی را داخل ریه‌هایشان کشیدند که نتیجه‌اش بیماری شد و درد و رنج. آنها از «مازوت‌سوزی» چندساله در این شهر خسته‌اند و گلایه‌شان را از ۱۲ دی امسال هر سه‌شنبه روی پلاکاردهایی می‌نویسند و بالای سر می‌گیرند، شاید مسئولان ببیند و این روند را متوقف کنند. حالا این‌بار هشتمین تجمع اراکی‌ها در کنار این پلاکاردها، با یک اجرای خیابانی در پیاده‌راه «امیرکبیر» در حوالی بازار این شهر همراه بود.

«در تمام دنیا سازهایی چون فلوت و نی وجود دارد و از قدیمی‌ترین سازهایی است که انسان به آن دست یافته است، اما نی هفت‌بند مخصوص ایران است که با زبان، دندان و لب اجرا می‌شود. قدمت این ساز از تار هم بالاتر است، اما شاید آدم عاشقی نبوده که این ساز را به آن مرحله‌ای که باید، برساند؛ این امر به توان ما نوازنده‌ها و آهنگسازان بستگی دارد. نی یک چوب است و تلاش و شخصیت ما نوازنده‌ها می‌تواند ساز را بسازد و اگر کسی چون استاد کسایی نبود، قطعاً این ساز تا به امروز به‌صورت یک موسیقی محلی مطرح می‌شد.» این صحبت‌های «جمشید عندلیبی»، نی‌نواز پیشکسوت است که روز گذشته خبر درگذشتش روی خروجی خبرگزاری‌‌ها رفت و نوشتند که او بر اثر ایست قلبی و در سن ۶۶ سالگی دار فانی را وداع گفته است.

«دیوید بوردول»، مؤلف، نظریه‌پرداز و استاد برجستهٔ سینما که به‌دلیل به اشتراک گذاشتن دانش و اشتیاق خود با دوستداران سینما در همه‌جا شهرت داشت، در ۷۶ سالگی درگذشت.