سه سال پیش، بعد از آتش‌سوزی «وولسی فایر»، گِرِگ کوچانوسکیِ 53 ساله به کوهستان سانتا‌مونیکا بازگشت و بدون آنکه خیابان‌شان را بشناسد، آن را رد کرد. مخرب‌ترین آتش‌سوزی در تاریخ لوس‌آنجلس در محله سمینول اسپرینگز روی داد و بیش از نیمی از خانه‌ها را، از جمله خانه او را سوزاند. او گفت: «آنچه باقی مانده بود، صحنه‌ای شبیه سطح کره ماه بود: خاکستر و زغال، سیاه و خاکستری.»

از دست دادن خانه‌اش ضربه بسیار بزرگی بود. اما او می‌گوید که روی دادن این اتفاق‌ها در محله‌شان، «او را تا سر حد مرگ ترساند» و از آن زمان، نگرانی‌های جدیدِ تغییرات آب‌وهوایی برای آقای کوچانوسکی به‌وجود آمد. حالا او به آینده دختر چهارده ساله‌اش نگاه می‌کند و می‌گوید: «آوا در چه دنیایی بزرگ خواهد شد؟ یعنی ممکن است وقتی آوا به سن من برسد، جنوب کالیفرنیا دیگر قابل سکونت نباشد؟» احساس ترسی که در وجود آقای کوچانوسکی ایجاد شده بود، چیزی است که «اضطراب آب‌وهوایی» نامیده می‌شود؛ اصطلاحی شامل خشم، نگرانی و احساس ناامنیِ ناشی از آگاهی از گرم شدن زمین.
رنی لرتزمن، روان‌شناس آب‌وهوایی و مشاور مشاغل و سازمان‌های غیرانتفاعی می‌گوید: «در واقع من فکر می‌کنم که بسیاری از افراد در سکوت و به طور شخصی، سال‌هاست که از این اضطراب رنج می‌برند. اما این موضوع دیگر، مسئله‌ای حاشیه‌ای نیست. همه جا را فرا گرفته است.» بر اساس گزارش اخیرِ موسسه نوآوری بهداشت جهانی کالج امپریال لندن، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد تغییرات آب‌وهوایی سلامت روان را تهدید می‌کند. دمای بالاتر به افسردگی و نرخ بالاتر خودکشی گره خورده است. آتش‌سوزی‌ها، توفان‌ها و امواج گرمایی، منجر به افزایش فشار روانی و افسردگی شده است.
تِرِوُر ریگن، مجریِ برنامه‌های فجایع داخلی صلیب سرخ آمریکا می‌گوید که فجایع ناشی از آب‌وهوا، داوطلبان صلیب سرخ آمریکا را مجبور کرده تا به‌جای هفته‌ها، ماه‌ها در این مناطق بمانند. او می‌گوید که به دلیل تغییرات آب‌وهوایی، صلیب سرخ، کانون توجه خود را از فشار روانی فوری به «این وضعیت مزمن‌تر معطوف کرده که نیازمند نوع متفاوتی از مداخله سلامت روانی یا مراقبت روحی است».
به‌ویژه جوانان گزارش می‌کنند که از اضطراب آب‌وهوایی، احساس ضعف می‌کنند و از نسل‌های گذشته، ناامید شده‌اند. آدا کراندالِ 16 ساله، فعال آب‌وهوایی در پورتلند، اورگن می‌گوید: «من به خاطر بی‌عملیِ بزرگسالان در گذشته، از آینده‌ام می‌ترسم.»
امروز، وقتی رطوبت هوا پایین می‌آید، آقای کوچانوسکی، اضطراب را در چهره همسایگانش می‌بیند. روزهای گرم و داغ، در بیشترِ سال وجود دارد و صبح‌های خنک، کمیاب شده‌اند. گاهی اوقات او حتی به مهاجرت از این منطقه فکر می‌کند. او می‌گوید: «نیروهای بزرگ‌تری را درک می‌کنید که همیشه از عهده شما خارج بوده است. این سطح از درک، باعث می‌شود کمی احساس درماندگی کنید.»
اندی پولاند 49 ساله، کارفرمای فنی که در نزدیکی دنور زندگی می‌کند، می‌گوید که او هم اضطراب، اندوه و ترس را درباره سیاره‌ای گرم‌تر تجربه کرده است: «خوشحالم که عمر من روی زمین کوتاه است. فکر می‌کنم که یک سوم زندگی‌ام مانده است و ناراحت نیستم که فقط همین قدر وقت دارم.»
متخصصان اما می‌گویند که احساسات تاریک هم می‌تواند پایه‌ای برای توانمندسازی و برنامه‌ریزی باشد. پژوهشگران اخیرا در مجله لنست استدلال کرده‌اند که اضطراب آب‌وهوایی «چه‌بسا امتحان سختی باشد که بشر باید از آن عبور کند تا انرژی و اعتقادی را که برای تغییرات نجات دهنده لازم است، به دست بیاورد».
احساسات شما درباره آب‌وهوا موجه است
به گفته مریت جولیانو، درمانگری در وست‌پورت، اضطراب، واکنشی عقلانی به خطرات در حال افزایش تغییرات آب‌وهوایی است، اما ما نباید آن را نادیده بگیریم یا خود را از آن پنهان کنیم. مریت جولیانو می‌گوید: «عواطف و احساسات ما چیزی نیست که بتواند حل شود.» او می‌گوید که مردم به جای دور شدن از این نگرانی‌ها، باید آنها را شناسایی کنند و دلیل وجود این نگرانی‌ها را بدانند: «در آغوش گرفتن آنها، ما را بسیار قوی‌تر می‌کند.»
راه‌حل، ارتباط با دیگران است
انجمن روانپزشکان آمریکا در نظرسنجی هزار نفره‌ای دریافت، بیش از نیمی از مردم گفته‌اند که آنها نگران تاثیر تغییرات آب‌وهوایی بر روی سلامت روانشان هستند. بریت ری، دانشجوی پست داک در دانشگاه استنفورد که تاثیر تغییرات آب‌وهوایی روی بهداشت روانی را مطالعه می‌گوید، نیازی نیست که حتما از توفانی جان سالم به‌در ببرید تا اضطراب آب‌وهوایی را تجربه کنید. به گفته او، رنج بردن از فصل طولانی‌تر پشه‌ها در پنسیلوانیا، ناپدید شدن نهنگ‌های قاتل یا حتی مطالعه ساده در مورد سیل ویرانگر در آلمان هم می‌تواند واکنش احساسی عمیقی به تغییرات آب‌وهوایی ایجاد کند.
دکتر ری با کنایه از نزدیک بودن این بحران می‌گوید: «همه ما می‌توانیم دستمان را دراز کنیم و آن را لمس کنیم؛ مهم نیست که تجربه زندگی ما چیست.» دکتر لرتزمن می‌گوید، همانطور که همه‌گیری این موضوع را وضوح بخشید، وقتی مردم از اضطرابشان حرف نزنند، انزوای ناشی از آن می‌تواند منجر به افسردگی شود.
اخیرا دورهمی‌هایی در آمریکا و برخی دیگر از کشورهای جهان به‌راه افتاده به نام کافه‌های آب‌وهوایی که هدف آنها گرد هم جمع شدن مردم و به اشتراک گذاشتن احساسات و عواطف و واکنش‌هایشان به بحران آب‌وهوایی است. برخی از این گروه‌ها، دست به عمل هم می‌زنند.
شبکه غیرانتفاعی «گود گریف» (اندوه خوب)، حمایت از پریشانیِ آب‌وهوایی را از طریق فرایندی 10 مرحله‌ای ارائه می‌دهد که در جلسات هفتگی معرفی می‌شود. جلساتی که در آن برای تلاش معنادار در جهت مقابله با بحران آب‌وهوایی، تعهد داده می‌شود.
بردلی پیتز، هنرمند 43 ساله می‌گوید که احساساتِ مرتبط با آب‌وهوا برایش «فرصت‌هایی را به منظور مداخله در تصمیمات به شکلی متفاوت» ایجاد کرده است. او و همسرش پس از شرکت در جلسه «گود گریف» در زندگی شخصی‌شان، شرایط را به سمت سازگاری بیشتر با آب‌وهوا و کاهش تغییرات آب‌وهوایی سوق داده‌اند. آنها مزرعه تجاریِ قدیمی‌ را در ایالت نیویورک خریداری کردند و متعهد شدند که آن را به چمنزار و فضای درختکاری‌شده تبدیل کنند. پیتز پس از تجربه اضطراب آب‌وهوایی می‌گوید: «کنار نشستن و تماشاچی بودن، دیگر یکی از گزینه‌ها نیست.»
فعالیت، پادزهر اضطراب است
سارا جورنسای-سیلوربرگ، مدیر اجرایی شبکه گود گریف، می‌گوید که در مقابل اضطراب و بی‌عملیِ آب‌وهوایی، «هیچ رویکرد واحدی را به عنوان تنها گزینه نمی‌بینیم». در عوض، هدف انجام دادن کارهایی است، کوچک یا بزرگ، کارهایی که برایتان معنادار است و تغییرات درونی‌تان را در رفتارِ بیرونی‌تان منعکس می‌کند. برای مثال، مردم معمولا با خاموش کردن لامپ‌ها، در صرفه‌جویی انرژی شریک می‌شوند اما توجه نمی‌کنند که یک‌بار استفاده از خشک‌کنِ ماشین لباس‌شویی، به اندازه 13 روز چراغ ال‌ای.دی، برق مصرف می‌کند.
سازمان «ریوایلد لانگ آیلند»، مردم را به کاشت گیاهان و افزایش تنوع زیستی، تولید محصولات ارگانیک، کاهش زباله با کمک بازیافت و کمپوست، حفظ آب و کاهش انتشار کربن و استفاده کمتر از مواد شیمیایی ترغیب می‌کند. چارلی ساشا، داوطلب 17 ساله این سازمان، می‌گوید که اولین‌بار اضطراب آب‌وهوایی را در سال 2018 تجربه کرد؛ زمانی که در جایی خواند، گازهای گلخانه‌ای باید تا سال 2030 به اندازه 45 درصد کاهش پیدا کنند تا مانع از افزایش 2.7 درجه‌ای گرمای جهانی شویم.
او می‌گوید: «من آنقدر قدرت ندارم که در سطح جهانی بخواهم کاری انجام دهم. اما شما می‌توانید به سهم خودتان، به اندازه حیاط خانه‌تان، تغییر ایجاد کنید.»
بعضی از افراد به گروه‌های محلی «چیزی نخرید» می‌پیوندند تا اثرات انتشار سنگین کربنیِ ناشی از حمل‌ونقل کالاها را کاهش دهند. دیگران برای انتخاب سیاستمدارانِ آگاه از شرایط آب‌وهوایی تلاش می‌کنند.
اجتماع آب‌وهواییِ «I See Change» (تغییرات را می‌بینم)، داوطلبان را تشویق می‌کند که مشاهداتشان در مورد تغییرات محلی را به صورت آنلاین، ثبت کنند. در نیواورلئان، شرکت‌کننده‌ها، داده‌های آب و توفان را برای نشان دادن تاثیر سیل فراتر از پیش‌بینی مدل‌ها، جمع‌آوری کردند. در نتیجه این فعالیت‌ها، مقامات محلی حدود 5 میلیون دلار از بودجه فدرال را برای ساخت مخزن بزرگتر نگهداری آب در یک محله کم‌درآمد، صرف کردند.
هرکاری می‌کنید، به آن بچسبید
دکتر ری می‌گوید، چیزی که به اضطراب شما دامن می‌زند، یعنی همان تخیل شما، می‌تواند قدرتمندترین ابزارتان برای غلبه بر این اضطراب هم باشد. آقای کوچانوسکی در کالیفرنیا می‌گوید که آتش‌سوزی ووسلی فایر و اضظرابِ پس از آن، کار او را تغییر داد. او که طراحِ مناظر طبیعی است، حالا در حال ساختن آزمایشگاهی تحقیقاتی برای ارتقای طراحی‌ها و ساختمان‌هایی است که کاملا منطبق با آب‌وهوا باشند.
آقای کوچانوسکی می‌داند که توجه به آتش‌سوزی در زمین‌های جنگلیِ بلوط در اطراف خانه او بسیار ضروری است؛ به خصوص آنکه در دو دهه گذشته، خانواده آنها به خاطر آتش‌سوزی سه بار مجبور به تخلیه منطقه شده است. اما آنها این محله را دوست دارند و معتقدند که می‌توانند شرایط را برای انطباق با واقعیت جدیدِ آب‌وهوایی تغییر دهند.
آنها با استفاده از مواد غیرقابل احتراق و ایجاد فضای قابل دفاعِ پایدار (با ایجاد فضای 30 متری در اطراف خانه برای مقابله با آتش‌سوزی)، دوباره شروع به ساخت خانه‌شان کردند. در کنار خانه جدید‌شان هم درخت تیپو کاشتند که به سرعت رشد می‌کند و در عرض چند سال، سایه آن روی خانه می‌افتد. او می‌گوید: «ایده ما این بود که قرار نیست تسلیم شویم.»
*منبع: نیویورک تایمز
نوشته: مولی پیترسون؛ روزنامه‌نگار تحقیقی