همین دیروز بود انگار. کودکی چه نزدیک است هنوز به ما. سال‌ها نو می‌شوند و وزن چیزها مدام در تغییرند. دیروز «هانسل» و «گرتل» می‌خواندیم و در کلاس‌ها می‌نشستیم. در کودکی دختر و پسر بودنمان مهم نبود. بابابرفی باغچه‌بان و کتاب‌های کانون پرورشی رنگ دیگری به دنیامان دادند و بعد آن آرام آرام طوفانی در گرفت و بادی وزید زیر پوست نازک شهر. کتاب‌های «بهرنگی»، «اولدوز و کلاغ‌ها» و «ماهی سیاه کوچولو»…عجب! چرخش بزرگی بود. چیزی عوض شد. دستان پدربزرگ جمعه‌های صبح وقت دیدار به آسمان بلند می‌شد با این دعا: یا مرگ یا نجات و خنده‌های زیرجلکی ما که تمامی نداشت.
سال‌های رنگین بی‌دخالت ما، خاکستری شدند و نقاشی‌های زیبای کتاب قصه‌ها دیگر ناپدید. وقتی ماهی سیاه کوچولو آمد، وقتی بیست وچهار ساعت خواب و بیداری آمد حتا دیگر تصویرهای سیاه و سفید داستان‌های «آذریزدی» (قصه‌های خوب برای بچه های خوب) رخت بربستند و من کودک باید در ذهنم تصویر می‌ساختم. مدت‌های مدید کمیک استریپ‌های «تن تن و میلو» ناپدید شدند و دل مشغولی‌ام نقاشی‌های صادق صندوقی بود در کتاب‌های زندگی پیامبران. مشهد 1360… در کتابفروشی کتاب‌ها را زیر و رو می‌کنم. زنی با چادر مشکی جلو می‌آید. تنها چشمان درشت مهربانش پیداست.اسمم را می‌پرسد و این‌که چه نوع کتاب‌هایی می‌خوانم؟ کتاب‌ها را که در دستم می‌بیند کلی قربان صدقه‌ام می‌رود و چند کتاب دیگر از همان سری داستان زندگی پیامبران برایم می‌خرد و رویش می‌نویسد و امضا می‌کند_ به رضای کوچولو _ از طرف یک معلم مشهدی. اما دیگر حتا نمی‌شود کتاب هدیه داد. کتاب آن هم کتاب کودک بسیار گران است. ای کاش تصویرگری و نقاشی کتاب‌های کودکانه لااقل در دوران کودکی‌ام ناگهان جای خود را به کلمات بالغ سیاه و سپید نمی‌دادند. ای کاش ما بچه‌هایی که فقط چند سالی با رنگ و تصویر خو گرفته بودیم از این دنیای رنگارنگ کودکانه محروم نمی‌شدیم و به جای این‌که در رویای کودکانه و ذهن کوچکمان نقاشی کنیم فرصت دیدن رنگ‌ها را از دست نمی‌دادیم. کاش بتوانیم به کودکان‌مان کتاب هدیه دهیم و دنیای رنگی‌شان را سیاه و سفید نکنیم.