هوا آلوده است. شهروندان تهران و تعدادی دیگر از کلانشهرها هر روز خبر آلودگی را از رادیو و تلویزیون، نشریات و شبکه‌های اجتماعی می‌شنوند و می‌خوانند و حیران مانده‌اند که سرانجام آلودگی کی تمام می‌شود؟ سه سال است که در این مملکت قانون هوای پاک تصویب و به اجرا گذاشته شده اما گویی این قانون هم کنار قوانینی قرار گرفته است که قرار نیست با تصویب‌شان گره‌ای گشوده شود. مثلا در این قانون مشخص شده بود که شهرداری‌ها باید برای خودروهای ناوگان حمل و نقل عمومی فیلتر جاذب دوده بخرند. اما دیدیم که در یکی دو سال اخیر همین شورای شهر تهران که اعضایش از آلودگی هوا دلگیرند و انگشت اتهام را به سوی سازمان حفاظت محیط زیست نشانه گرفته‌اند؛ به خرید فیلتر دوده رای ندادند. حتی آقای علیخانی، عضو شورای شهر طرفداران خرید فیلتر جاذب دوده را به همدستی با دلال‌ها متهم کرده بود. بگذریم. همین قانون هوای پاک تکلیف معاینه فنی خودروها و تکالیف دیگر را هم مشخص کرده اما کدام یک درست و حسابی اجرا شده؟ سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان ناظر چه کرده؟ اصلا زورش به وزارت نفت و نیرو می‌چربد که در نیروگاه‌ها مازوت نسوزانند؟ تحریم‌ها و تنگناهای مالی هم که طرح تعویض خودروهای فرسوده را به کلی به حاشیه رانده است. تعیین روش‌های تامین مالی جایگزین برای از رده خارج کردن خودروهای فرسوده هم که چون کاری دشوار است؛ کسی به آن تن نمی‌دهد. مقابله با آلودگی هوا یک آزمون دشوار برای همکاری بین دستگاهی است. آزمونی که تاکنون هیچ دستگاهی در آن نمره قبولی نگرفته‌. برای اینکه این همکاری به نتیجه برسد خیلی عوامل دخیل است. دستگاه‌های دولتی و نهادهای عمومی مانند شورای شهر و شهرداری باید گوش شنوا داشته باشند، باید که پارامترهای اقتصادی اجرای قانون به خوبی تحلیل شود و البته باید سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان بازوی نظارتی از گفتاردرمانی به کنشگری تغییر رویه دهد.