پیام مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان کرمان/ پاس‌داشت همه‌ی آنان که در دل بیابان بذر امید کاشتند
مهندس رجبی‌زاده مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان کرمان با ارسال پیامی، 27 خرداد روز جهانی بیابان‌زدایی را گرامی داشت.
متن این پیام به شرح زیر است:
کرمان دیاری است که زخم تازیانه‌های باد همواره بر تنش نقش گذاشته است و آزار باد در کنار نوازش نسیم خنکای آن، حلاوت خنکای آن‌را از مردم صبور و مقاوم گرفته است. وقتی به گذشته‌های دور آن برمی‌گردیم، غبار و سیاهی و تلنبار شن پشت درِ هر خانه‌ای سنگینی می‌کرده است و متاسفانه مردم ایران، کرمان را به استانی خشک و بیابانی می‌شناسند. گو این‌که مراتع بعضاً درجه‌ی یک کرمان و جنگل‌های منحصر به فرد آن و مزارع و باغ‌های آن در پشت غبار گم‌نامی مفقود شده اند. دست ویرانگر انسان و روح منفعت‌طلب او و کسب و طمع حداکثری آن در حداقل زمان ممکن، آن را بر آن داشته است که با تبر بر تنه‌ی درختان جنگل‌ها افتاده و از ره‌گذر این طمع و در گرو مدیریت‌های بعضاً نابخردانه و برنامه‌های بدون حساب و کتاب و پشتوانه‌های علمی و کارشناسی، آن‌چه را که امروز شاهد آن هستیم، روند فزاینده‌ی بیابان‌زایی و تبدیل مراتع به بیابان و پیش‌روی تپه‌های شن و ماسه به سوی مناطق مسکونی و تاسیسات زیربنایی است.
27 خرداد تحت عنوان روز جهانی بیابان‌زدایی شاید بهانه‌ای است که طی آن تلاش عزیزانی که در بیابان‌های استان بذر امید و حیات کاشتند را پاس بداریم. بهانه‌ای است تا تلاش هم‌کاران گم‌نامی که شاید تلاش و همت‌شان را نیز باد با خود برده است و با کم‌ترین امکانات سینه را در مقابل هجوم شن که با غرور حرکت می‌کرد، سپر کرده و با تلاش در حد قهرمانان ملی در مقابل طوفان‌های شن مغرور می‌ایستادند، گرامی بداریم.
جنگل دست‌کاشت تاغ حومه‌ی شهر کرمان و ده‌ها مورد از این نوع در حاشیه‌ی شهرها، اگر چه امید را پایدار کرده و اکسیژن را به شهرها هدیه داده و حیات را برای این شهرها ممکن ساخته است؛ ولی چه بسا چه نفس‌هایی در این مسیر از کار افتادند تا نفس‌های من و شما امروز مطمئن بزنند و چه چهره‌ها در زیر شلاق باد و آفتاب سوزان سوختند تا دیگران نسوزند.
27 خرداد روز هم قسم شدن و هم عهد شدن و تجدید میثاق جهانی است که
آهای مردم دنیا:
هر درختی که قطع می‌شود و هر بوته‌ای که از جا کنده می‌شود و هر کارخانه‌ای که احداث می‌شود و هر دودی که از دودکش آن به آسمان بلند می‌شود؛ یعنی این‌که یک فضا به فضای بیابان‌ها و کویرهای خود افزوده‌ایم و یک کپسول اکسیژن به ریه‌های خسته و رنجور مردم آویزان کرده‌ایم و این گناه نابخشودنی است.
و می‌طلبد که تمام مردم و مسئولان با همتی بلند و عزمی خستگی‌ناپذیر و جهادگونه و به بهانه‌ی سال هم‌دلی و هم‌زبانی ملت و دولت با حفظ اصول و مبانی منابع طبیعی، به مبارزه با پدیده‌ی شوم بیابان‌زایی پردازند که شاید فردا دیر باشد.